ગોપીઓ કહેઃ

जयति तेऽधिकं जन्मना व्रजः
श्रयत इन्दिरा शश्वदत्र हि ।
दयित दृश्यतां दिक्षु तावका-
स्त्वयि धृतासवस्त्वां विचिन्वते ॥ १॥

વિષય વારિથી ને અઘાસુર, પવન વૃષ્ટિ ને વીજ આગથી,
અસુર વ્યોમ ને વૃષલ બેય થી, બહુય રક્ષિયા હે પ્રભો! તમે.

પશુ લઈ તમે જાવ ચારવા, વ્રજ થકી વને ગાય પાળવા,
કમળથીય છે પાય કોમળા, નિરખતાં ખરે થાય છે વ્યથા.
તણખલાં વળી કષ્ટ આપશે, સહન દુઃખ એ શેં કરી થશે?
કઠિન ભૂમિનો સ્પર્શ શેં થશે? કઠિન ભૂમિનો સ્પર્શ શેં થશે?

दिनपरिक्षये नीलकुन्तलै-
र्वनरुहाननं बिभ्रदावृतम् ।
घनरजस्वलं दर्शयन्मुहु-
र्मनसि नः स्मरं वीर यच्छसि ॥ १२॥

દિન પૂરો થતાં ગૌ લઈ ફરો, મધુરકેશ હે, ચિત્તને હરો;
રજ છવાયેલી પદ્મશા મુખે, નિરખિયે અમે દ્રશ્ય તે સમે,
હૃદયમાં થતો પ્રેમ તે સમે, મિલન માગતાં વીર હે અમે.

प्रणतकामदं पद्मजार्चितं
धरणिमण्डनं ध्येयमापदि ।
चरणपङ्कजं शंतमं च ते
रमण नः स्तनेष्वर्पयाधिहन् ॥ १३॥

સતત સેવતાં દિવ્ય ભક્તની, સકલ કામના પૂર્ણ જે કરે.
ચરણ પદ્મજા પૂજ્ય તે ખરે, ભૂષણ ભૂમિના કષ્ટને હરે.
ચરણ તે તમે પ્રેમથી સદા, ઉર પરે મૂકો તાપ કે ટળે.

सुरतवर्धनं शोकनाशनं
स्वरितवेणुना सुष्ठु चुम्बितम् ।
इतररागविस्मारणं नृणां
वितर वीर नस्तेऽधरामृतम् ॥ १४॥

મિલન આશને જે વધારતી, સ્વરિત વેણુથી છે ચુમાયલી
ઈતર રાગ સૌને ભૂલાવતી, ક્ષણિક સ્વાદથી સ્વર્ગ આપતી,
પરમ પાવ તે ખૂબ પ્રેમથી, પ્રણયની સુધા ક્લેષ કાપતી.

अटति यद्भवानह्नि काननं
त्रुटिर्युगायते त्वामपश्यताम् ।
कुटिलकुन्तलं श्रीमुखं च ते
जड उदीक्षतां पक्ष्मकृद्दृशाम् ॥ १५॥

વનમહીં તમે જાવ તે સમે, યુગસમી ક્ષણો દીસતી ખરે;
વદન કેશથી યુક્ત દેખતાં, દિન પૂરો થતાં શાંતિ શી મળે,
પણ થતું સદા ચિત્તમાં ફરી, મુરખ પાપણો જેહણે કરી.

पतिसुतान्वयभ्रातृबान्धवा-
नतिविलङ्घ्य तेऽन्त्यच्युतागताः ।
गतिविदस्तवोद्गीतमोहिताः
कितव योषितः कस्त्यजेन्निशि ॥ १६॥

रहसि संविदं हृच्छयोदयं
प्रहसिताननं प्रेमवीक्षणम् ।
बृहदुरः श्रियो वीक्ष्य धाम ते
मुहुरतिस्पृहा मुह्यते मनः ॥ १७॥

व्रजवनौकसां व्यक्तिरङ्ग ते
वृजिनहन्त्र्यलं विश्वमङ्गलम् ।
त्यज मनाक् च नस्त्वत्स्पृहात्मनां
स्वजनहृद्रुजां यन्निषूदनम् ॥ १८॥

સકળ વિશ્વ ને વ્રજજનો તણી, વિપદ ટાળવા જન્મિયા તમે,
સ્મૃતિ નથી રહી એ વિચારની, હજુય ગુપ્ત તો કાં રહ્યા તમે?
પ્રણયપ્રાણની કૈં દવા કરો, નિજજનો તણાં દરદને હરો.

यत्ते सुजातचरणाम्बुरुहं स्तनेष
भीताः शनैः प्रिय दधीमहि कर्कशेषु ।
तेनाटवीमटसि तद्व्यथते न किंस्वित्
कूर्पादिभिर्भ्रमति धीर्भवदायुषां नः ॥ १९॥

છે કોમળાં કમળથી ચરણો તમારાં, બ્હિતા કઠોર હૃદયે મુકિયે અમારાં;
તેવાં લઈ ચરણ આ વનમાં ફરો છો, રાતે ખરે હૃદય શોક થકી ભરો છો;
કાંટા અને સખત કંકર કૈંક વાગે, એવા વિચાર કરતાં અતિદુઃખ જાગે.
અર્પ્યું અમે હૃદય હે પ્રભુજી તમોને, તો શીઘ્ર દર્શન હવે પ્રિય દો અમોને.